Muziek schrijven op een vaste bas, is iets van alle tijden: we zien het bij barokcomponisten onder de vorm van chaconnes of grounds of passacaglia’s, maar we zien het ook bij filmcomponisten als de Vlaamse Wim Mertens en de Fransman Yann Tierssen. Het geeft structuur en herkenning aan een compositie, maar ook een onmetelijke vrijheid om binnen een welomschreven kader helemaal uit de bol te gaan.
Wat hebben chaconnes en dansen met elkaar gemeen? Ze nemen de luisteraar mee in de eeuwige dans van de muziek der sferen, die zowel de dans van de planeten rond de zon inhoudt, als de dans van het atoom. In die zin zijn wijzelf heel ons leven in beweging, niet alleen atomisch maar ook op het ritme van onze hartslag. Even verbinden met het hart van de beiaard op muziek door de eeuwen heen, maakt dat we terug afstemmen op die hoge frequentie die ons van oudsher toebehoort.
Bewerkingen
Bernard Winsemius [1], [2], [3] en [4]Jef Rottiers [5], [6] en [7]
Liesbeth Janssens [9] en [10]